Als kind groeide ik op met: ‘je hoeft niet te huilen er is niks aan de hand’. Tegelijkertijd leerde ik ook hoe ik met emoties om moest gaan van mijn ouders en de mensen om mij heen. Uiteindelijk zijn dat toch je grootste leermeesters. Denk er maar eens aan terug, hoe gingen jouw ouders om met verdriet, boosheid, angst, frustratie en schaamte? Van kinds af aan tot aan een paar jaar geleden toe, vond ik het behoorlijk lastig mijn verdriet te uitten.

“Niet laten zien dat je verdriet hebt. Je moet sterk zijn. Aan zwakkelingen heeft niemand wat.’

Zo kropte ik bergen tranen, boosheid en angst op, diep in mijn systeem. Het is net alsof je een muurtje om je heen aan het bouwen bent om jezelf veilig te houden. Niet nog meer gekwetst te worden. Terwijl het enigste wat emoties willen is: ruimte krijgen. Net als ieder mens gezien en gehoord wil worden, is dat met je emoties net zo!

Emotion betekent Energy in motion, oftewel energie in beweging. Wat wij echter vaak op jonge leeftijd leren is, om emoties te onderdrukken. Emoties niet willen voelen. Geen ruimte geven. Waardoor het emoties vastzet in je lichaam. Eigenlijk bijzonder, toch? Dat ons lichaam emoties kan opslaan omdat het ‘nu even niet uitkomt’. Echter waarvan de meeste mensen niet bewust zijn is dat diezelfde emoties blokkades veroorzaken. Het is alsof je een bepaalde gebeurtenis, situatie of trauma opslaat omdat ze onverwerkt zijn. Iedere keer komt er een laagje bij waardoor je cellen in je lichaam langzaamaan vol komen te zitten en naast emotionele uitputting ook lichamelijke en mentale klachten kunt gaan ontwikkelen.

Denk maar eens aan die pijntjes in je schouder, of een stijve nek wat eigenlijk wil zeggen: wat is het wat je allemaal draagt? Of de piekergedachten en spanning in je lichaam, die je eigenlijk vertellen dat je alles los mag gaan laten wat is geweest. Of de overprikkeling en het welbekende korte lontje die je soms laat ontploffen… gewoonweg omdat je emotionele lichaam vol zit en er letterlijk niks meer bij kan…

Laagjes afpellen

Het heeft mijzelf nogal wat jaren gekost, om de opgekropte verdriet en angst eindelijk een weg naar buiten te laten vinden. Ik mocht daar echt mee leren omgaan maar voordat het zover kwam had ik eerst te maken met een angststoornis (ik heb een paar jaar niet durven autorijden nadat ik een black-out tijdens het rijden had gehad) en burn-out (2018). Therapie, coaching, guasha therapie, massages en Reiki healing sessies hebben mij daarbij geholpen. Het was zwaar. Maar gelukkig zijn de meeste laagjes hierin nu wel afgepeld. Al is het misschien nooit helemaal klaar.

Soms kom ik nog zo’n vastgezette emotie tegen. Eentje die weg mag, na lange tijd bij me te zijn geweest en me totaal niet dient. Ik heb dan ook mogen leren hoe met emoties om te gaan en dat ga ik met jou delen, omdat ik er zeker van ben dat jij laagjes af gaat pellen, oude ballast overboord gooit, jij ook lichter kan gaan leven. Je hoeft dan al die zware emoties niet meer mee te dragen. Het geeft je dan letterlijk een vrijer gevoel, je reageert zonder dubbele agenda* en kan meer genieten van wat er wél is.

Emoties helen

Voor mij is heling inmiddels de normaalste zaak van de wereld. Lekker opruimen wat me niet meer dient. Het omarmen in liefde om het vervolgens te laten gaan. Het helen van emoties heeft er bij mij voor gezorgd dat ik durf open te staan, mijzelf kwetsbaar durf op te stellen en ook steeds meer aan anderen kan geven. En dat is mooi, want ik ben zeker niet de enige die met opgekropte emoties rondloopt. Maar hoe heel je ze dan?

Laat het binnenkomen
Emoties zie je niet altijd aankomen. Iemand zegt iets, er komt een gedachte in je op, je hoort een bepaald liedje en ineens lijk je overspoeld te worden door verdriet, schaamte, boosheid of welk gevoel dan ook. De kunst is het dan toe te laten. Ga even rustig zitten en laat het over je heen komen. Hoe meer je het tegenhoudt, hoe groter het wordt – of hoe meer de knoop in je maag groeit. Sta je het gevoel gewoon toe om er te zijn, dan verliest het zijn scherpe kantjes.

Zoek de stilte op
Ook als je juist niet weet wat je voelt, kan het helpen om je te ontspannen. Dwing jezelf niet om een knoop te ontwarren, maar zoek de stilte op. Het maakt niet uit of je dat binnen of buiten doet, en het hoeft ook niet meteen lang te duren. Probeer je gewoon af en toe, liefst elke dag een momentje, over te geven aan het moment. Zonder afleiding van andere mensen, je telefoon, Netflix, muziek. Alleen al het vermijden van die afleidingen kan zorgen voor ruimte in je hoofd.

Gebruik je lijf
Hoe meer je in je hoofd zit, hoe verkrampter je kunt raken. Ben je zo iemand die alles wil analyseren en al dat gedenk moeilijk los kan laten, dan zit er niets anders op dan je te richten op je lichaam. Ga fietsen, hardlopen, skaten, het maakt niet uit wat: bewegen helpt om je innerlijke kramp kwijt te raken. Die kramp uit zich trouwens ook vaak in een gespannen lichaam.

Probeer niet te oordelen
Het is best lastig om wél je emoties toe te laten, maar niet de stemmetjes die je als voetbalcommentatoren vanaf de zijlijn hun mening toeschreeuwen. ‘Dit is aanstellerij’, ‘Nu overdrijf je’, ‘Hier ben je nu toch wel overheen?’ – het lijkt misschien goed om kritisch op jezelf te zijn, maar je ondermijnt jezelf ermee. Gevoelens zijn niet ‘terecht’ of ‘onterecht’, ze zijn er gewoon. Een beetje zoals wolken aan de lucht. Je kunt er van alles van vinden, maar daarmee gaan ze niet weg. Het werkt beter om er gewoon aandachtig naar te kijken. Sta het jezelf toe.

Voel je een emotie opkomen? Bekijk het voor wat het is (energie in beweging met een verhaal), omarm het met liefde (compassie naar jezelf) en laat het dan los…

Merk jij dat je wel een helpende hand kan gebruiken? Vraag dan een kennismakingsgesprek aan. Waarin we samen kijken waar jij nu staat en wat jou verder laat groeien en bloeien op jouw pad.

* wat er vaak gebeurt is dat je buiten proportie op een situatie reageert. Waarvan je achteraf denkt, wow, zo had ik nou ook weer niet hoeven reageren. Dat komt dus vaak door die vastgezette emoties, die geven een extra lading mee bovenop jouw eigen emotie.